Couchsurfing. Een perfect voorbeeld van hoe internet mooie ontmoetingen kan faciliteren. Je maakt een profiel aan op de website www.couchsurfing.com en je geeft aan wanneer je je huis openstelt voor reizigers, zodat zij een aantal nachten kunnen blijven slapen. Volledig gratis, surfers betalen met respect en oprechte interesse. Uiteraard is het aan de host te bepalen wie wel en wie niet welkom is.
Sinds 2010 bied ik zo nu en dan een stukje van mijn woning aan een reiziger aan. Destijds woonde ik in een zeecontainer. Het is soms even schipperen om in een kleine ruimte enkele dagen harmonieus samen te leven met een wildvreemde. Inmiddels heb ik meer ruimte om me heen, maar nog steeds is couchsurfing een kwestie van geven en nemen.
Een veelgehoorde kritische noot van de 'tegenstanders' van couchsurfing: wat levert het je op? Je krijgt er niets voor en het kost je een hoop tijd en energie. Financieel levert het je inderdaad niets op. Sterker nog: je kredietwaardigheid gaat er zelfs iets op achteruit, want veel couchsurf hosts, zoals ik, vinden het leuk hun surfers te trakteren op een diner en een ontbijt. Wanneer je van tevoren duidelijke verwachtingen hebt over wat het je oplevert, dat kan de daadwerkelijke ervaring waarschijnlijk alleen maar tegenvallen. Maar als je open en zonder verwachtingen in de ontmoeting stapt, dan kun je verrast worden. Je dompelt je even onder in het leven van iemand die op een andere lengte- en breedtegraad dan jij woont.
Nog steeds denk ik regelmatig terug aan de blijvende mooie herinneringen. Ik hostte een net afgestudeerde Amerikaan die regelrecht vanuit Schiphol naar me toe was komen fietsen. Ik was zijn eerste host en op die fiets wilde hij, samen met twee minuscule fietstassen, in acht maanden tijd Europa doorfietsen. Aan het einde van zijn trip kwam hij terug en vertelde zijn verhaal.
Een verlegen meisje uit China knipte met een nagelschaartje een prachtig kunstwerk en gaf het aan mij. De betere Chinese chirurgische precisie. Een Argentijn had alle attributen en ingrediënten meegenomen om de nationale oudemannendrank met me te drinken en een groenharige hippie uit Brighton liet me de Amsterdamse krakersscene zien. Een conservatieve Texaan deelde voor het eerst van zijn leven een goocheltruc en een meisje uit Finland leerde me een traditioneel Fins pianonummer.
Terwijl ik rustig in mijn huis zit, komt de wereld bij me langs. De ontmoetingen zijn kort, meestal twee tot vier dagen, en door die voorbijgaande aard zijn mensen bereid veel over hun leven te delen.
Nog steeds heb ik contact met een handjevol van mijn surfers. Volgend jaar ben ik zelfs uitgenodigd op een bruiloft in Polen.
Foto: sinds kort vraag ik mijn surfers een fictieve postzegel te ontwerpen die zij representatief vinden voor hun land.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten